Ik zag op mijn knooppunten-briefje ook nog brood en pleisters staan.
Dat zijn van die dingen die ik vergeet als ik ze niet opschrijf.
Nadeel van dit soort briefjes is wel dat ik dan ook alleen maar meeneem wat er op staat.
Doelgericht loop ik de winkel in en weer uit.
Dat is ook sinds de mondkapjes enzo.
Recreatief winkelen is er niet bij.
Treuzelen ook niet.
Gezellig overleggen wat we wel of niet nog mee zullen nemen ook niet.
Het is opletten en uit de buurt blijven.
Misschien deed ik dat altijd al.
Maar het is zo lang geleden dat ik dat niet meer weet.
Die pleisters zijn meestal voor mijn lief bedoeld.
Hij heeft nogal eens wondjes, vooral aan de handen.
Hij is ook gevoelig voor ontstekingen, dus enige voorzichtigheid is wel op z’n plaats.
Pleisters en jodium behoren dan ook tot de standaarduitrusting.
Soms heb ik er niet genoeg meegenomen.
Dan kopen we wat bij en plakken we wat extra.
Maar na de vaccinatie, kreeg ik ook een pleister.
Omdat ik niet vaak pleisters nodig heb en ook niet elke dag gevaccineerd wordt,
vond ik het wel even vermeldenswaardig.
Een pleister op de wonde is een beetje troost bieden.
En ik huilde niet eens…
Ik werd echt vrolijk van deze prik.
Kreeg bijna de slappe lach.
Maar dat kwam omdat er in de wachtruimte iemand rondliep die
echt praatjes kon maken om het praatjes maken.
Gratis entertainment.
En ook waardering voor alle mensen die zich inzetten om onze gezondheid te bewaken.