Ineens moest ik denken aan roze olifanten waar
je niet aan wil denken omdat ze immers niet bestaan.
Zoals wel wordt gezegd: denk niet aan roze olifanten
met de bedoeling om te bewijzen dat als je je voor
neemt ergens niet aan te denken dat je er dan juist wel
aan denkt.
Ik heb daar geen fantasie voor nodig want ik kan mezelf
moeilijk van gedachten af houden als ik ze eenmaal heb.
Dus bij mij marcheren de roze olifanten door de straat.
Het wordt ook wel gebruikt om aan te geven dat iemand
hallucineert.
En dan denk ik weer aan mijn moeder die op een
gegeven moment, paardjes in de bomen zag en hele
optochten langs de plinten voorbij zag komen.
Ook stonden er mensen te gluren achter de gordijnen.
Mijn moeder had het er druk mee.
Tot bleek dat ze leed aan medicijnvergiftiging.
Ze dronk veel te weinig en had wel allerlei pillen.
Ook weer opgelost.
Die roze olifant van nu, is voor mij de oorlog.
Ik vind dat ik er teveel mee bezig ben.
Het sijpelt door in wat ik denk.
In wat ik zie.
Niet in wat ik doe maar wel in de beleving van wat in doe.
Zo lag onze kleinzoon vannacht bij mij in het grote bed
en dacht ik aan alle kleine kinderen, aan hun ouders,
aan ouders van grote kinderen, aan grote kinderen.
Aan hoe vredig ik hier kon liggen.
Aan hoe velen niet ergens vredig kunnen liggen.
Aan kleintjes die niet kunnen slapen en
aan ouders die zo graag een veilige plek voor
hun kinderen willen.
Het is niet zo dat ik niet lach als onze kleinzoon
met z’n hele lijfje nee schudt.
Het is ook niet zo dat ik niet geniet van lekker eten
met een wijntje erbij.
En ik steek de kaarsjes nog steeds aan als het
donker is geworden en geniet daar van.
Ook van de zon en de warmte die er aan komt.
Maar op de achtergrond marcheren die roze olifanten
door de kronkels van mijn hersenen.
Dus denk ik dat ik er maar beter wel aan kan denken.
Want de hele tijd naar roze olifanten kijken is geen
alternatief.
Naar de tulpen kijken kan natuurlijk ook.
(Hans)
Die roze olifanten
die weten wel van wanten.
Ze sjouwen in kolommen
door de dagelijkse kranten.
En ik weet wel dat ze dagelijks
met leugens lopen leuren
en zodoende heel wat van dat
dure schrijfpapier besmeuren.
Maar de waarheid ligt als altijd in
’t verschiet.
Leugens blijven maar de feiten
liegen niet!
