hansvanderlijke.nl

 

Zwemmend op mijn rug laat ik me na elke rugslag
drijven in het warme water.
Rustig.
Tevreden.
Aangenaam.
Is dit het gevoel dat je in de baarmoeder gehad hebt?
In ieder geval toen er nog voldoende ruimte was.
Is dit het gevoel van kind zijn?
Toen je nog niet wist van dit en dat?
Toen je nog bezig was met het moment
en dat moment nog eeuwig duurde?
In ieder geval roept het deze associaties op.
Van tijdloos drijven door de tijd.
Is het een verlangen naar onbevangenheid.
Verlangen naar verdwenen tijdloosheid.
Naar jeugd en jeugdigheid.
Of is het een gevoel dat je als volwassenen ook kunt hebben.
En zegt het niets over het verleden maar juist over het nu.
En zou het dan zomaar zo kunnen zijn dat ik me
voel als drijvend in warm water.
Rustig.
Tevreden.
Aangenaam.
Zou zomaar kunnen.
Ondanks dat er van alles in en buiten mijn directe omgeving aan de hand is.
Er zijn momenten dat het allemaal even ‘weg’ is.
Even niet bestaat.
En dat wat er dan over blijft mijn gevoel is over
hoe ik in het leven sta.
Rustig.
Tevreden.
Aangenaam.

(Hans)

Gevangen- als in keten.

De luchtigheid van onze tijd…..
ik raak dat tempo steeds weer kwijt.
Al wat ik hoor te weten
ben ik dan graag vergeten.
Geen keus voor onbevangenheid?
Jawel- ik ben gerust bereid
maar niet om me te meten
met alle loze kreten.
Ik zoek geen hopeloze strijd
maar de erkenning van het feit
dat het te zien is – wereldwijd.
Gevangen als in keten.