Ik was op zoek naar een foto bij een verhaal.
Die foto vond ik ook en bij mijn zoektocht kwam ik deze foto ook tegen.
Ik dacht aan spiegelen.
Aan de spiegels van de ziel.
Aan het lied “Spiegelbeeld”, dat nostalgische gevoelens met zich mee brengt.
En aan het spiegelen in de supermarkt, hoewel ik dat nog nooit heb gedaan
maar wel heb gezien dat het gedaan werd.
En natuurlijk aan de ‘gewone’ spiegels waar in in kunt kijken
en dan denkt dat je jezelf ziet, alleen is die vrouw mij soms een
beetje vreemd.
Ze ziet er meestal veel ouder uit dan ik me voel.
Minder enthousiast.
Soms wat zorgelijk.
Het helpt als ik een paar gekke bekken tegen haar trek.
Dan lacht ze en haar gezicht ontspant en kijk dan herken ik haar ook wel weer.
Het gaat dus eigenlijk over ouder worden en het soms niet willen zijn.
Soms gewoon even je jonge zelf weerspiegeld zien.
Maar gelukkig gebeurt dat ook wel met regelmaat.
Even gek doen, even los laten, niet te serieus.
Elkaar even spiegelen is ook een goede methode om te ontspannen.
Maar elkaar spiegelen is ook een methode om bewust te worden
van wat je bezig houdt en wat de ander daarvan ziet.
De ogen zijn de spiegels van de ziel, zegt men en voor mij klopt dat ook wel.
Als mijn vrolijkheid niet echt doorvoelt is zie ik dat terug in mijn ogen.
De ogen lachen niet.
Gelukkig lachen we elkaar nog vaak een keer toe.
Ook dat is spiegelen.
En met mijn spiegelbeeld komt het vast wel goed.
Er komt een dag dat ik net zo oud ben als de spiegel mijn laat zien.
En dat ik die soms wat vreemde vrouw groet, als ware ik het zelf.
(Hans)
Elke winter zo gevoeld
Voorjaar is voor mij
een baken.
Doet mij altijd weer
ontwaken.
In de zomer krijg ik
sproetjes.
Doet mijn spiegelbeeld
me groetjes.
Maar de herfst laat me
verdwalen
en mijn onmacht niet
vertalen.
En de winter laat mij
zwijgen
want dat is mijn winter
eigen.
…………………..
En ik weet dat hij dat echt
niet kwaad bedoelt
want ik heb dat elke winter
zo gevoeld.