hansvanderlijke.nl

Er is een boom onderweg die onze aandacht altijd krijgt.
Eigenlijk vangt hij onze aandacht want als we er langs lopen
hebben we het altijd over deze boom.
Niet omdat het de enige boom is op ons pad.
Dat zijn er veel meer.
Maar wel omdat deze boom bijzonder is.
Hij staat er al jaren en dat is hem aan te zien.
Het blad wordt wat dun.
De stam is beschadigd.
De takken zien er uit alsof ze elk moment kunnen breken.
Dus na elke storm of hevige wind, hebben we het over
deze boom.
Dat ie er nog steeds staat.
Dat er toch weer wat blad aan gekomen is.
Niet zoveel als toen hij een jonge boom was, maar toch.
Vandaag hebben de spreeuwen de boom ontdekt.
Een wolkje spreeuwen neemt als één levend wezen bezit van de boom.
En ineens heeft de boom veel meer blad.
Maar net zo snel verliest hij dat blad als wij in de buurt komen.
De spreeuwen vertrouwen ons niet en kwetterend verlaten ze
de boom alsof het vallende blaadjes zijn.
Het mooie van spreeuwen vind ik wel dat ze niet schreeuwen.
Het gekwetter klinkt gezellig en aangenaam.
Net zo gezellig en aangenaam als het bezoekje van vanmiddag.
Dochter en schoonzoon even op de koffie.
Zonder kindjes want die zaten op school.
Dus even rustig tijd om bij te praten.
Geen kwetterende stemmetjes er tussen door.
Waardoor ons gekwetter alle ruimte en tijd kreeg.
Grote kinderen, mooie kinderen, flinke kinderen.
Kinderen vol plannen en avontuur.
Beetje jaloers dat wel.
Niet omdat wij geen plannen en avonturen meer beleven.
Maar wel omdat we de plannen en avonturen aanpassen bij
wat we nog willen en kunnen.
We denken net iets meer na.
Proberen de gevolgen te overzien.
En als we dingen spontaan doen dan zijn het dingen waarvan we
weten dat we ze leuk zullen vinden.
En we kwetteren nog steeds vrolijk en gezellig mee.

(Hans)
Gastvrije boom voor de spreeuwen.
Statig door eeuwen en eeuwen.
Het is komen en gaan
maar blijf toch nog maar staan
en bekommer je niet om de meeuwen
die daar hemelshoog scheren en schreeuwen.