Onze fietstocht kent vele geuren.
Na de heerlijke geur van het Wad, komt de wat mindere geur van
schapenstront.
Niet dat ik een beetje schapenstront erg vind.
Maar als een heel fietspad er onder bedolven is dan is de geur niet te harden.
Gelukkig komt na de stront het wad weer in de neus, heerlijk.
En een flink aantal kilometers landinwaarts komt een andere geur mijn neus binnen.
Ik ken die geur maar kan hem pas duiden als we enorme velden spruitjes passeren.
En die spruitjeslucht brengt me terug in de tijd.
De kinderen waren nog klein.
En onze kinderen waren hele slechte eters.
Dus heb ik mij jarenlang verdiept in hoe kinderen wel te laten eten.
We hebben van alles geprobeerd.
Ik heb alle adviezen trouw opgevolgd.
Van mee laten helpen met koken.
Regelmatig laten kiezen wat we zouden eten.
Leuke opmaak van de bordjes.
Heerlijke toetjes na.
Een beetje van alles eten.
En bijvoorbeeld van spruitjes en boontjes zoveel eten als je jaren telt.
Niets heeft geholpen.
Wat de ene dochter wel lustte, hoefde de andere niet.
En andersom.
Daar waren ze heel consequent in.
Alleen pizza, patat en pannenkoeken, daar is nooit discussie over geweest.
Deze enorme velden spruitjes ruiken niet heel lekker.
Gekookte spruitjes ook niet trouwens.
Toch als ze eenmaal gekookt zijn, niet te gaar en geroerbakt met nog wat andere
groente, vind ik ze heerlijk.
Ik zal mijn spruiten eens vragen of ze al spruiten lusten.
En of hun spruiten ook spruiten lusten.
Misschien is er iets veranderd.
Smaak ontwikkel je door de jaren heen.
Maar smaken blijven verschillen.
(Hans)
Behalve Pizza- Pannekoeken en Patat
wilden de meiden eerlijk waar niet weten wat……
Behalve P en P en P
was het alleen maar Ach en Wee!
Behalve P en P en P
zeiden de meiden steeds weer NEE!
Ze wisten heel standvastig fier te overleven.
(Het leven blijft een zaak van nemen en van geven.)