We bezoeken vaak de kerkhoven en kerkhofjes die we voorbij komen.
Of eigenlijk die op ons pad komen.
En het zijn er heel wat want bijna elk dorp of gehucht heeft er een.
Soms een overblijfsel van lang geleden grotere gemeenschappen.
Soms een groot kerkhof met uitbreidingen en recente graven.
De meeste kerkhoven zijn wel wat saai, veel grijs en weinig bloei en groei.
Af en toe is er een uitzondering.
Zoals het kerkhof in Harlingen.
Deze dag hadden we besloten om niet alleen het centrum te bezoeken maar
om langs alle grachten te wandelen.
Altijd mooi, water en boten.
Doet me denken aan onze tijd op de boot.
Nog in een tijd dat met de wc doorspoelen alles in de gracht verdween.
Of een tijdje bleef drijven wat ook erg was.
Eerst vonden we dat raar maar het wende wel.
Nu we langs de bootjes lopen vind ik het nog gekker hoe dat toen ging.
Maar ik schrik als ik even wat dingen ga nazoeken.
Er is niet zo heel veel veranderd.
We volgen een aanwijzing naar de historische begraafplaats.
Het is een mooi aangelegde oude begraafplaats met hoge bomen, oude graven
maar ook nieuwe graven en veel bloemen overal.
Ook oorlogsgraven, zijn er veel.
Meest militairen van een airforce.
Al die jonge mannen die er niet meer zijn.
En dan ook de andere graven, slachtoffers van Neuengamme.
Mensen die in de oorlog zijn omgekomen om andere redenen.
En dan in Harlingen ook nog de herdenking aan zeevarenden die niet teruggekomen zijn.
Zo’n prachtige stad met zo’n levendig centrum en een levendige haven.
De tekst op een van de graven raakt mij diep.
Het is gericht aan die ene jongeman maar ik hoop voor alle anderen dat
het ook voor hen van toepassing is.
(Hans)
Hoge bomen rond de graven
voor de dapperen en braven.
Zij die slaagden.
Zij die waagden
maar de eindstreep niet meer haalden
en dat met de dood betaalden.
Onverschrokken heldenmoed.
Giften van het grootste goed!