Mijn vader kon heerlijk woorden verhaspelen.
Soms sprak hij woorden fonetisch uit en dat gaf dan leuke of verwarrende begrippen.
Maar andere keren gebruikte hij een in onbruik geraakt woord en dacht ik dat hij aan het verhaspelen of fonetisch bezig was.
Ja en nu voorbeelden daarvan.
Daarvoor zou ik al mijn dagboek aantekeningen uit die tijd moeten doorlezen.
Want het is net als met een naam: als je die wilt noemen ben je hem kwijt.
Is ook een beetje ouderdom natuurlijk.
Ook al voel ik me niet oud en blijf ik altijd 12 jaar jonger dan mijn lief, ondertussen tellen de jaren ook voor mij maar door.
Gisteren wilde ik een ‘mooie’ selfie maken.
Helaas niet gelukt.
Niet zoals ik me had voorgesteld.
Teveel lijntjes, rimpels en weet ik wat al niet te zien.
Niet dat dat erg is maar zo scherp als de foto’s van deze tijd hoeft het nog even niet.
Liever de wat vage, vaak een beetje mislukte, foto’s van vroeger.
Moest je raden hoe oud iemand daar was.
Je zat er altijd naast, meestal was iemand ouder dan op de foto.
Nu is het vaak andersom.
Bij mij tenminste.
Maar goed haspelen en verhaspelen.
Daar maak ik me nu ook schuldig aan.
Zo gaan we naar kleinzoon Twan en doen we een Twest en ik heb inmiddels mijn tweede Twaccinatie.
Alleen weer een pijnlijke bovenarm, verder alles dikke prima!
Dus weer een mooie wandeling gemaakt.
(Hans)