We kijken 1x per week tv en dat is op zondag studio sport van zes tot acht uur.
Vaak met bord op schoot.
Vroeger een zak patat met kroket, tegenwoordig een gezonde hap
die wel makkelijk te eten is, zonder mes en vork.
Dan nog even een afknappertje er achter aan van Het Nieuws van acht uur
en daarna een mooie, minder mooie, leuk of minder leuke film of serie.
Maar zoals zo vaak wil het daar helemaal niet over hebben.
Ik kwam via studio sport op het onderdeel veldrijden of veldlopen met hindernissen.
Zo is onze wandeling op dit moment ook een beetje.
De straten en stoepen zijn modderig, veel takjes, plassen en plasjes
en heel veel oneffenheden.
Niet de blik omhoog richten want dan struikel je bijna meteen.
De blik naar beneden dus, ook als de zon schijnt en ik hem liever op mijn gezicht voel.
Hier een hupje maken, daar een stapje opzij of heel even voorzichtig struikelen en weer door.
En dan af en toe een lieve hond passeren.
Tot een ‘lieve’ hond bij me opsprong en in mijn elleboog hapte.
Gelukkig is het nog slecht weer en koud en houdt mijn winterjas een hoop tegen.
Gelukkig geen gat of wond maar wel een extra oppasmomentje onderweg.
Honden op mijn pad?
Toch maar even een stapje opzij doen.
Ook al doen ze nooit iets totdat…
Ik had jullie niet zien aankomen zei de mevrouw liefjes.
Nee, zij niet maar haar hond wel.