Voor zonsondergang.
Dat alles heel snel bij mij binnen komt, ontdek ik
langzamerhand door de jaren heen.
Ik heb dat altijd toegeschreven aan mijn chaotische natuur.
Aan het niet kunnen plannen.
En vooral aan het veel te veel willen in veel te korte tijd.
Al met al snap ik door de jaren heen beter hoe ik het
anders kan doen.
Vandaar dat de planning en organisatie prima gaat.
Ook het aangaan en afmaken van dingen gaat mij beter af (en aan).
En bij tijd en wijle hou ik enorm van mijn eigen chaos.
Het levert ook veel op.
En ik weet nu ook beter dat ik af en toe afstand moet nemen.
En dat doe ik weer door afstanden af te leggen.
Vooral lopend.
En dan het liefst lopen waar niemand loopt.
Zodat ik niet de hele tijd mensen zie die me aan mensen doen denken.
En waar ik dan weer over na loop te denken.
En zo wilde ik de ideale moeder zijn en dat viel echt niet mee.
Zo hoef ik nu niet de ideale oma te zijn en dat is geweldig.
Dus zie ik tijdens de wandeling ineens pindakaasvlekken
op mijn broek op een plek waarvan ik denk:
Hoe komen dáár nou pindakaasvlekken.
En dan de herinnering aan twee kleverige pindakaashandjes
die in de keuken mijn benen vastpakken net voor ik
de handjes heb schoongemaakt.
Als ideale moeder had ik het vreselijk gevonden zo op straat te lopen.
Als niet ideale oma, geniet ik van de herinnering.
En echt na drie keer stevig wrijven is de vlek onzichtbaar,
de herinnering blijft ook onzichtbaar maar de glimlach
op mijn gezicht is voor iedereen te zien.
En als beloning van de dag krijg ik een fantastische foto
van kleindochter die ik pas de volgende ochtend zie
want van twee dagen oppassen word je moe en wij waren
voor zonsondergang al in dromenland.
(Hans)
Gewoon een stop .
Laat los die dwaze leuzen
en doe naar eigen keuzen.
De ideale moeder
verwordt soms tot een loeder.
Gewoon jezelf maar blijven
en pindavlekken wrijven.
En zet de boel maar op zijn kop
met nu en dan gewoon een stop.