Zo begon of eindigde een reclame van vroeger en het had te maken
met een wasmiddel.
Ik moest er deze ochtend even aan denken toen we bij
ons dagelijks kopje koffie een gesprek voerden over vroeger.
Alleen dan niet over dat wasmiddel, nog steeds niet over wasmiddelen
in het algemeen trouwens.
Onze gesprekken gaan vaak van hier naar daar en weer naar hier.
Vaak hebben we een tweede kopje koffie nodig voor de
afronding en voor we weer over kunnen gaan tot de orde van de dag.
Wat die orde dan ook moge zijn.
En terwijl ik dit zit te typen, zie ik er niet uit.
Ik was al niet de mooiste… maar nu schrik ik toch
zelf ook een beetje van mezelf.
Het is de enige manier waarop ik op dit moment de
letters op het beeldscherm kan lezen.
Na de eerste staaroperatie is mijn bril voor veraf
al zo goed mogelijk aangepast maar waardoor ik voor dichtbij
de bril af moet doen en voor het beeldscherm een leesbril nodig heb.
Over mijn veraf-bril heen dus.
Het is even niet anders en er zijn me andere tijden belooft.
Kon dat met geheugen ook maar zo.
Even een dichtbij-hersen-bril over de veraf-hersen-bril heen schuiven
en alle dingen komen weer tevoorschijn.
Helaas kan dat niet en doen wij met wat kan.
Praten wij over wat zich aandient.
En dat wat onzichtbaar blijft, laten wij onzichtbaar zijn.
En onze gesprekken zijn nog steeds de moeite waard om gevoerd
te worden want we hebben gespreksstof genoeg.
En dat is met elkaar voer voor de hersenen die het zonder
bril moeten doen.