hansvanderlijke.nl

Op een druilerige, sombere dag in november zit
is wat misnoegd achter m’n bakje koffie.
De dag is nog maar net begonnen en ik verlang al
naar het einde zodat we deze dag maar weer gehad hebben.
Natuurlijk kan ik van alles doen, ik heb immers een leuk leven.
En veel leuke hobby’s en mogelijkheden zat om mijn tijd
nuttig of onnuttig te besteden.
Maar net als de zon, heb ik vandaag geen zin om te schijnen.
Ik verschuil mij achter een grijs waas van verveling.
Tot ik denk aan mijn blog van de vorige keer dat ook morgen
een leuke dag is.
Dus waarom vandaag er geen leuke dag van maken.
Een dagje naar zee, een fikse strandwandeling of liever
het bos opgezocht?
Of zomaar ergens een hotelletje boeken en een nachtje weg blijven.
Ergens lekker eten, wat zien (niet teveel) en verder geen bijzonderheden.
Ik scrol wat op mijn telefoon en ‘booking’ helpt mij herinneren
aan alle plaatsen waar ik heen zou kunnen.
En dan ineens weet ik het.
Het Drents museum zijn we al een tijd niet geweest en
er is daar vast een mooie expositie.
Zo zitten we in onze moderne wereld anderhalf uur later
aan de koffie met noodgedwongen iets erbij omdat het nog geen
lunchtijd is maar we wel zin hebben in iets.
Het is precies wat deze dag nodig heeft en zie tegenover ons
zitten twee mensen hetzelfde te doen.
Ze komen me vaag bekend voor tot we ontdekken dat het
restaurant niet zo groot is als het lijkt omdat de hele achterwand van
spiegelglas is en er minder bediening rondloopt dan we denken
en dat die twee daar zo op ons lijken omdat we het zelf zijn.
Gelukkig hebben we het op tijd in de gaten en zijn we nog
niet naar ze toe gelopen.
Dat zou pas wat zijn om tegen je spiegelbeeld te zeggen:
Wat doe jij hier nou?

(Hans)
Frisse vent.
Wel verdraaid wat zie ik nou?
U lijkt sprekend op mijn vrouw.
Zo charmant en als zichzelf.
Bijdehand en als een elf.
En uw man lijkt veel op mij.
Dapper- vrolijk- frank en vrij.
Niet zo’n ouderwetse krent
maar een fiere frisse vent!