Zondag – rustdag.

Na de lunch gaat Hans de tuin in en ik loop wat rond.
Dat maakt me onrustig en ik pak de fiets.
Geen knooppuntentocht maar op gevoel af kijken waar ik terecht kom.
Dat wordt de haven van Delfzijl.
Helaas zijn alle bankjes bezet en op het enige uitkijkpunt staat al iemand.
Dus door naar de dijk bij het Eemshotel.
Wind om de oren. Prachtig wad waarin de blauwe lucht en witte wolken weerspiegelen.
Aan de horizon een scherpe scheiding tussen het blauw met wit en het donkergrijs van een bui.
In mijn eentje fietsen is ook fijn.

Tot ik de dijk af moet over een stenen paadje langs een hek.
Mijn fiets wil er vandoor en ik er bijna achteraan.
Kan net op tijd de rem indrukken met de ene hand en me met de andere hand aan het hek vasthouden.
Ik haal mijn duim open aan uitstekend ijzerdraad.
Zet mijn voeten verkeerd op het rooster en struikel,hervindt net op tijd mijn evenwicht.
De wielen van mijn fiets zet ik ook net op tijd dwars, voor ze in het rooster verdwijnen.
Ik voel me klunzig, horkerig en onzeker in m’n eentje
Weg is het fijne gevoel.
Voel me verdrietig over een tijd waarin ik me alleen door het leven zie gaan.
Een tijd die misschien nooit komt maar toch.

Als ik op een onbekend weggetje fiets is de gedachte verdwenen.
Ik heb geen idee waar ik ben maar geniet van het mooie Groninger landschap.
Groen, koeien, hier en daar een boerderij en de dijk op de achtergrond.
De lucht betrekt meer en meer. Ik speur de horizon af om een herkenningspunt te vinden maar zie er geen. Mijn mobiel brengt uitkomst, het is nog 8,5 km naar huis.
Het begint een beetje te sputteren en ik kijk uit naar een schuilplaats. Die is er niet.
Het wordt wat nattig maar ik hoef mijn sjaaltje niet om mijn hoofd te knopen en ik kom er niet uit te zien als een verzopen kat.
Met wind in de rug en de dreigende luchten om mij heen fiets ik stevig door.
Het flesje water en het trommeltje wortels die ik van plan was relaxed te nuttigen op een bankje met uitzicht over het wad, blijven onaangeroerd.
Moe, een beetje nat en tevreden kom ik thuis.
Ik bewonder Hans z’n werk.
Onze voortuin is echt leuk geworden zo.