Het is weer hoognodig tijd om onze camera’s leeg te halen.
Een keer in de zoveel weken of maanden denk ik daaraan.
Nu heeft het blijkbaar meer dan een jaar geduurd.
Sinds de digitale fotografie ons leven binnen gekomen is,
is het afdrukken uit ons leven verdwenen.
En omdat we niet hoeven af te drukken, fotograferen we er op los.
En omdat we niet hoeven af te drukken blijven er veel foto’s
bewaard die niet te moeite waard zijn om te bewaren.
Af en toe maan ik ons tot het rantsoeneren van het maken van foto’s.
We hebben immers genoeg.
Maar zoals Hans dan zegt: je kunt nooit ergens genoeg van hebben.
Inmiddels weet ik wel dat dat voor foto’s wel zo is.
Van de punt van reide zag ik vandaag dat we 704 foto’s hebben.
Gemaakt in verschillende jaren, in verschillende jaargetijden, dat wel
maar toch wel 704.
Wat kan foto 705 nog toevoegen zou je denken.
Hij moet dan ook nog gemaakt worden maar ik weet zeker dat als
we weer naar het punt van Reid gaan, dat er ook dan nog weer een
stuk of vijfentwintig foto’s bijkomen.
Dit gaat over onze camera’s.
Kleindochter kwam ineens met het idee dat zij ook nog een
camera heeft van mama en misschien staan daar ook nog foto’s op.
Oma weet hoe je die eruit kan halen… toch oma?
Ja oma weet dat en oma doet dat.
Wat blijkt?
Er is een camera met achthonderd foto’s uit het verleden
van onze kleindochter.
Nog niet eerder kwamen me op het idee dat deze foto’s er waren.
Straks (in mei) is het al weer drie jaar geleden dat ook haar moeder
overleden is.
Ik plug de fotodisc in de computer en zie.
Beelden uit het verleden 2013 tot en met 2015 verschijnen op het scherm.
Papa, mama, kleindochter alledrie samen bezig met de dingen
van de dag.
Zelf een paar filmpjes met gesproken woord en bewegend beeld.
Best heftig maar ook heel mooi.
De laatste foto’s zijn de foto’s van haar vader met haar.
Haar vader met ons.
Haar vader met onze jongste dochter.
De laatste keer dat hij met zijn broer en zussen samen was.
En een foto van de kleine Kaj, die inmiddels uitgegroeid is tot een dikke kater.
En een kleine kleindochter die met een kleine kleindochterstemmetje vraagt
of de tv aan mag.
Zo schattig.
Wat een rijkdom om zomaar achthonderd foto’s te vinden.
(Hans)
Foto ’s van voorbije jaren
brengen ons naar die er waren
in die lang verleden tijd.
Niets is zomaar weg of kwijt.
Niet alle herinneringen
zijn het waard om te bezingen.
Weemoed- deemoed- vreugde- spijt.
Alles blijft tot het verslijt.