De avond valt maar dan geruisloos.
Tot een bekend geluid steeds dichterbij komt.
Het lijkt op het gas pompen in een luchtballon.
Vanuit de caravan zie ik niks.
Maar toch wint de nieuwsgierigheid het en als ik buiten kom,
is de luchtballon vlakbij.
Ik roep mijn lief erbij…
We zien meer mensen nu kijken en het lijkt alsof de ballon gaat dalen.
Misschien wel vlakbij landen.
Misschien is dit een gelegenheid om revanche te nemen op het verleden.
We lopen a tempo de camping af naar het open veld.
Samen met ‘onze’ medekampeerders zien we hoe de ballon statig zwevend
richting weiland gaat.
Uiteindelijk daar landt en wij zijn erbij.
Ik heb nog nooit een luchtballon zien landen, zegt lief.
Daar weet ik alles van want ooit heel lang geleden toen je het had kunnen zien, heb ik er voor gezorgd dat je het niet hebt gezien.
Mea culpa.
Maar nu hier vlakbij, zie je het alsnog.
En wij zien als enigen dat de ballon weer opstijgt.
Alle anderen zijn al lang weer terug naar de camping.
Wij niet.
Wij blijven net zo lang staan tot er niets meer te zien zal zijn.
En ja, de ballon stijgt tot een eindje boven de grond om iets verderop weer te landen.
Dichterbij de weg waar de auto’s staan om de passagiers en de ballon weer mee terug te nemen.
Dan vertrekken we ook richting camping.
Ik met een zeer voldaan gevoel.
Uiteindelijk is het toch nog goed gekomen.
En deze keer nog wel omdat ik de ballon het eerst hoorde en lief erbij riep.
En dat we samen de landing hebben gezien.
Hiermee is de luchtballon affaire van 40 jaar geleden afgerond.
Toch?
(Hans)