Het valt soms niet mee om een rustdag te nemen.
Ik neem me dan voor om eens lekker uit te slapen.
Daar komt weinig van terecht.
Hoewel… ik slaap tot zeker zeven uur en dat is heel wat.
Maar dan als ik wakker ben, ben ik ook wakker.
Ik tel de roekoe’s van de duiven.
Tel hoeveel duiven ik hoor.
Hoor de trein in de verte.
Zelfs de regendruppels op het dak van de caravan maken me niet slaperig.
Ik kijk naar mijn lief naast me.
Hij verkeert nog zeker een uur in dromenland, ver weg ook al ligt hij naast me.
Ik lees de krant op mijn telefoon.
Weet na al dat nieuws echt niet meer wat voor nieuws er was.
Eigenlijk is het allemaal een beetje oud nieuws.
Een herhaling van zetten.
Van situaties.
Het verschil is dat het om steeds andere mensen gaat.
Was ik één van de mensen dan zou ik het nieuws anders ervaren.
Dan had ik persoonlijke ellende of problemen te verwerken.
Dan had ik denk ik ook geen tijd en aandacht om nieuws te lezen.
Of om naar duiven en treinen te luisteren.
Of zou de regen op mijn dak een hele andere betekenis hebben.
De tijd draait door en het is acht uur.
Mijn lief zegt: we moeten maar eens aanstalten maken om er uit te gaan.
Hoe maak je eigenlijk aanstalten?
Daar denk ik bij de koffie nog eens over na.
(Hans)
Aanstalten maken
vlot na het ontwaken.
Een aanstalt van jou
en een aanstalt van mij.
Aanstalten maken- vrolijk
en vrij.
Jij stalt flink wat aan
en dan is het gedaan
en de rest van de dag
zijn we vrolijk en vrij.