En zo denk je maanden niet aan haar en wanneer ze
er niet meer is, zijn alle eerste gedachten bij haar.
En niet alleen bij haar maar ook bij alle anderen.
Bij daar waar we vandaan komen, wie onze ouders waren,
hoe ons gezin in elkaar zat.
Wie wat zei, wie wat deed en of je het er mee eens was of niet.
En waarom je het er dan wel of niet mee eens was.
Het zijn soms hele concrete zinnen en woorden maar
veel meer is het een vaag schimmenspel.
Een beetje zoals:
ik weet dat ik het weet
maar het lijkt zo lang geleden
dat ik het weleens vergeet.
Of zoals je je een film kunt herinneren waarvan je het verhaal
een beetje kwijt bent maar de beelden niet.
Kan ook andersom, het verhaal nog wel weten maar verder
geen beelden.
Een beetje mistig allemaal en dat past wel een beetje bij
het rustige grijze weer met af en toe motregen.
En het past bij een verstopte neus en een wat doof gehoor
en watten in het hoofd die maar langzaam oplossen.
Toch gingen we er weer even op uit.
Niet de lange wandeling maar een wat slomig loopje
door onze mooie stad.
De leuke straatjes, de mooie huisjes en een beetje verlangen
naar ergens koffie drinken of een uitsmijter eten.
Niet omdat we thuis geen koffie kunnen zetten en ook niet
omdat ik geen eieren in huis heb maar gewoon omdat
ik onderweg zin heb om even in het openbaar iets te nuttigen wat
ik niet zelf heb gemaakt.
Is het allemaal kommer en kwel?
Nee gelukkig niet, er is een beetje kommer en voor het kwel zorg ik
over het algemeen zelf maar ondertussen geniet ik wel.
Van wat er komen gaat, de knoppen aan de struiken en hier en
daar een bloemetje dat z’n kopje naar de zon richt.
Dat ga ik ook doen.
Alleen nog even wachten op de zon.
(Hans)
Geen verdriet maar iets als pijn.
Pijn om die er niet meer zijn.
Iets van onmacht- iets van nood.
Iets als schaduw van de dood.