hansvanderlijke.nl

Er was een tijd lang geleden dat het maar niet lukte om onderdak te vinden.
Ik leefde niet op straat maar was uit nood weer ingetrokken bij mijn ouders.
Geen eigen kamer.
Wel een eigen bed en de beschikking over een ieniemiene bureautje.
Ik was er erg blij mee maar wist ook dat deze situatie niet te lang moest duren.
Een paar jaar later en heel wat zwerftochten verder had ik (inmiddels wij)
weer geen goede huisvesting.
Het levenspad loopt nou eenmaal niet voor iedereen rechtoe-rechtaan en al helemaal niet (altijd) over rozen.
Hoewel ik er ook eigenijk niet voor kies om over een rozenpad te lopen want het is maar de vraag of dat dan rozen zonder doornen zijn.
Maar goed op zoek naar woonruimte, keek ik naar alles om mij heen wat maar een idee van wonen in zich zou kunnen hebben.
Dat varieerde van een hokje timmeren in een boerenschuur tot het wonen in een stookhuisje bij een huis of boerderij.
Ook ideeën over wonen in een molen, een kalkoven een schuilhut voor dieren, kwamen voorbij.
En dan natuurlijk al die prachtige huizen met tuinen en huisjes et tuintjes waar ik buikpijn van kreeg.
Hoe kon het toch dat blijkbaar iedereen(!) in een huis woonde en wij er maar niet een konden vinden.
Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen maar het verhaal en het gevoel duikt af en toe weer even op.
Zoals bij het zien van deze prachtig schaapskooi.
Wij hadden er zo in kunnen wonen.
Beetje schoonmaken, beetje aftimmeren, raampjes beetje groter en klaar zou onze woning zijn.
Volgens mij dan.
Toen.
Nu heb ik wel wat meer luxe nodig.
Of eigenlijk helemaal niet nodig natuurlijk maar wel behoefte aan.
En gelukkig is dat er ook.
Nu.

(Hans)
Vrede is luxe en rede is luxe.
Luxe heeft zoveel gezichten.
Luxe is eventjes weg zitten dromen
als in de schaduw van ruisende bomen.
Luxe is zegen en soms is het regen-
en soms is het wind.
Maar meest is het wat je er luxe aan vindt.