De molshopen onderweg houden ons ook altijd even bezig.
Het lijkt soms net alsof de hopen weer hoger zijn geworden.
Of dat er veel nieuwe bijgekomen zijn.
Zelfs bij vorst komen er nieuwe tevoorschijn.
Wat een drukte daar onder de grond en dat
alles in blind vertrouwen dat het bovengronds wel goed komt.
Het is roerig in de wereld en ook al is dat van alle tijden,
het komt op dit moment hard binnen.
Dus af en toe wou ik ook wel mol zijn.
Even niets zien en niets anders te doen hebben dan wat
gangetjes graven en af en toe een worm verorberen,
het door je mond naar binnen brengen, daar moet ik dan weer niet aan denken.
Of een struisvogel zijn die de kop in het zand steekt.
Maar dat zal ook niet gaan.
Zo somberden we wat onderweg, wat misschien ook wel weer te maken had
met het sombere weer.
En bij het zien van de hondendrollen op de molshoop, werd ik toch weer
wat vrolijker.
Dat komt door het boekje over de mol die wil weten wie dat heeft gedaan.
En ik kan me verheugen op de dag dat ik dit verhaal aan onze
kleinzoon voorlees en dat hij dan begrijpt wat ik zeg.
Ook als hij het nog niet begrijpt begin ik er al mee want
je kunt niet vroeg genoeg beginnen.
Zo hebben denk ik de wereldleiders ook dingen gemist.
Ze hebben misschien niet begrepen hoe de wereld in elkaar steekt.
En dat wat ze doen en zeggen, gevolgen heeft voor een heleboel mensen.
Kwalijke gevolgen ook.
De kleine mol poept terug, een naar verhouding klein drolletje.
Ik vrees dat dat er in de wereld anders toe zal gaan.
Ik ben niet blind en heb er ook geen blind vertrouwen in dat het goed komt.
(Hans)
De dagelijkse wandeling is meer
dan zeer gezond
maar wordt zo hier en daar versierd
met hoopjes hondenstront.
Maar wat zo’n hond ons daags verspreidt
komt niet uit onverschilligheid.
Zo’n dier moet de restanten kwijt.
Zijn begeleider- die heeft schijt….
Heeft schijt aan netheid en beleid.