We bezoeken alle dorpen en stadjes op fietsafstand van de camping.
Gelukkig zijn dat er nogal wat.
En het is ook geen probleem om twee keer in dezelfde plaats te komen.
Zo waren we voor de derde keer In Wijhe.
Omdat je vanaf Wijhe helemaal langs de IJssel terug naar de camping kunt fietsen,
eindig ik als het kan onze fietstocht in Wijhe.
Daarna is het nog 11 km fietsen maar die fietsen we er gewoon nog even bij.
We hadden honger en in Wijhe is genoeg te eten.
Hoewel we op het terras vlot bediend werden met de drankjes, bleef de lunchkaart weg.
Nadat ik naar het toilet geweest was, hoefde ik ook geen lunch meer.
Er was immers in Wijhe genoeg te eten.
We eindigden bij een super waar ik muesli bollen kocht en voor ieder een chocoladekoek-geval.
Dan nog even bij een paar winkeltjes kijken naar leuke t-shirts.
Alles afgekeurd.
Te druk, te dierenprint, te felle kleuren, te duur.
Uiteindelijk bij de fietsen teruggekomen.
Op zoek naar mijn fietssleutel.
Niet te vinden in mijn tasje.
Logisch… hij zat nog in de fiets.
In mijn dure, nieuwe ebike.
Ik altijd druk met het erom denken dat lief zijn fiets op slot doet.
Dat ik alle waardevolle spullen uit de fietstas meeneem.
En nu… ik die mijn fiets niet op slot heb gezet.
Ik heb weer zo’n geluk gehad, zou mijn vader zeggen…
En tegen mij zou hij zeggen: bemoei jij je nou maar met jezelf…
Nou dat ga ik doen.
Maar eerst wil ik alle inwoners van Wijhe bedanken.
En alle bezoekers aan Wijhe.
Dat ze mijn fiets hebben laten staat op 8 juli 2021.
(Hans)
De fiets moet standaard vaak op slot.
Dat blijft zijn onontkoombaar lot.
Dus blijf ik als dat kan soms staan
tot jij de boodschap hebt gedaan.
’t Is jammer maar het “Mijn en Dijn”
brengt lang niet altijd maneschijn.
Een taaie kwestie van ” pingping.”
dat kostbaar- heilig hebbeding.