Als je elke dag iets schrijft over wat je bezig houdt, dan komt niet altijd alles aan bod.
Tenminste bij mij niet.
Er houdt me nogal wat bezig op een dag.
Zo brengen, geuren, kleuren, wolken, spelende kinderen, fietsende kleintjes, babygehuil, papa’s en mama’s met kinderwagens, kindjes in fietskarren, echtparen op de e-bikes, met taart en koffie op het terras, mannen wachtend voor de winkel (waarop?), vogels, ooievaars, bruggen en fietsen door het bos, me heel veel dingen om over na te denken.
Om een gevoel te beleven.
Me een idee te geven om over te schrijven.
Een herinnering naar boven te laten komen.
Het vult de dag.
Het vult mijn hoofd.
En het vult het geduldige papier (als ik zou schrijven).
In de tijd van nu vult het mijn beeldscherm.
Soms zijn de dingen die ik zie mooi en nodigen ze uit om een foto van te maken.
En terwijl ik de foto maak en geniet van al dat moois overvalt mij de mededeling op de kaart:
‘Hij hield van wilde bloemen.’
Vanaf dat moment lijkt elke wilde bloem een vertaling van een gevoel, een herinnering, een gedachte en wordt de wandeling in de zon niet zomaar een wandeling.
Natuurlijk blijf ik niet hangen in verdriet maar ik neem elke wilde bloem een beetje met me mee.
Zo is het net alsof hij die er niet meer is, er toch nog een beetje bij mag zijn.
En geeft het lucht aan de stukjes die ik schrijf.
(Hans)