hansvanderlijke.nl

​Het is al een tijdje zo dat we het fijn vinden om
langer op één plek te zijn.
Dat is anders dan toen we jonger waren.
Toen moest het beleven van de wereld om ons heen
bestaan uit een trektocht van de ene plek naar de andere.
Nu zijn we al weer twee weken verder en nog steeds
verveelt deze mooie omgeving niet.
Alleen al de zonsopgang en de zonsondergang verschilt per dag.
Nou is dat niet zo heel bijzonder maar wel als je vanuit
je plekje aan de eettafel uitzicht hebt op de zee.
De oceaan dan want dat is een wezenlijk vershil met ‘onze’ Noordzee.
En natuurlijk helemaal geen vergelijk met ‘mijn’ Waddenzee.
Gisteren zat ik aan zee met kleinzoon en dochter.
En ik dacht aan de eerste keer dat ik de zee gezien heb.
Volgens mij was dat op een schoolreis naar Schiermonnikoog.
Later een schoolreis naar Ameland.
En pas toen ik vaste verkering had (let op het woordje vast)
kwam ik voor het eerst aan het Noordzeestrand.
Ik was erg onder de indruk van de golven en de branding.
Zo leef ik niet in het verleden maar leeft het verleden in mij.
Maar eigenlijk wil ik het daar helemaal niet over hebben.
Zoals gezegd, ik zat daar met mijn dochter en kleinzoon
en voelde mij verbonden met hen, met de eeuwige ruis,
met mijn verleden en mijn toekomst.
Het besef dat je als individu op de wereld komt en als
individu deze wereld zult verlaten maar daartussenin
ben je niet alleen.
Er is liefde, er zijn geliefden, er is saamhorigheid en
verbondenheid, zolang wij ons daarvan bewust zijn
en ons er naar gedragen, is het leven en de wereld mooi.
Als er al een bedoeling is, dan is het dat.
Denk ik.

(Hans)
Kolossale spin.
Tussen in- tussen in
tussen einde en begin
zijn er daden- lopen paden
naar zoiets al het gewin.
Tussen in- tussen in
tussen einde en begin
is het raden naar de daden
en vooral ook naar de zin.
Tussen in- tussen in
tussen einde en begin
hangt de wereld als in draden
van een kolossale spin.