Er zijn nog steeds geen vogeltjes te zien bij ons vogelvoer.
Misschien is het te nat.
Of is het niet koud genoeg.
Misschien komen ze pas wanneer het gaat vriezen en sneeuwen.
Of komen ze gewoon niet.
En daar kan ik me ook wel iets bij voorstellen.
Onze tuin heeft nog geen ‘verstop’ bomen.
Ook zijn de struiken nog niet volgroeid en niet hoog.
Er is wel een saaie schutting, die nog begroeid gaat worden.
Maar zo ver is het nog niet.
Het is nog een tuin in wording.
Een tuin met nog te weinig bladafval.
Een tuin waar verder nog niet veel te halen is.
En de opgehangen vogelvoer dingetjes zien
er niet erg aantrekkelijk uit.
Ik zou tenminste als vogel niet gaan pikken in vetbollen.
Of mij wagen aan de onmogelijk taak om iets van
die pinda’s af te krijgen.
En die ring die er in de winkel zo grappig uit zag,
is toch ook heel anders nu hij daar zo hangt.
Ik ben blij dat ik elke dag iets anders kan eten.
Zoals zuurkool met linzen.
Of gestoofde wintergroenten in kokosmelk.
Of een spruitjesmix met kikkererwten.
Hoewel mijn menu’s ook niet iedereen aanspreken.
Het is een beetje anders dan pizza, pannenkoeken of patat.
Hoewel ik dat allemaal op z’n tijd ook lekker vind.
Misschien houden vogels ook wel van afwisseling.
En zou ik er elke dag iets anders op moeten hangen.
Even nazoeken wat vogels lekker vinden.
En dan niet wat meeuwen lekker vinden.
Want die lusten alles wel.
En die jagen de kleintjes weg.
Ik ben er nog niet uit.
Voorlopig laat ik het nog maar even hangen.
Want het hangt er toch al.
Gewoon nog even geduld hebben.
De eerste vorst en sneeuw afwachten.
Zou sowieso leuk zijn in december.
Een witte corona-kerst.
Zoiets maar dan zonder klachten.
Inmiddels ben ik op mijn wenken bediend.
Er is vorst, er is sneeuw en er zijn vogeltjes!
(Hans)
Nog geen warmte op je wangen.
Enkel liedjes van verlangen.
Alle vogeltjes zijn stil.
Misschien wel tot eind April
en November is eergisteren vergangen.