Nog even een avondfietstochtje naar de IJssel want daar zijn we ja vlakbij
en thuis hebben we geen IJssel.
En na een rustdag, de eerste sinds weken, hebben we toch nog even behoefte aan wat beweging.
We lijken eraan verslaafd, misschien zijn we wel verslaafd aan bewegen.
Een beetje zoals we vroeger heel erg verslaafd waren aan de nicotine.
En een beetje minder verslaafd aan de alcohol.
Maar goed, nu verslaafd aan beweging en dat bevalt het best tot nu toe.
De IJssel ligt er weer prachtig bij in het late zonlicht.
Op de terugweg stoppen we omdat we een ooievaar zien.
Op het landje zien we er nog één en als we op het bankje zitten, zijn het er acht.
Achter ons in het land horen we ook nog het mooie geklepper, dus daar zitten er ook nog een paar.
Wat een rijkdom.
Ons genot wordt enigszins verstoord door een meneer die stopt en zegt:
‘Ze vreten alle kikkers op’.
‘Ja dat is de natuur’, eten en gegeten worden.
‘Nou het zijn er veel te veel’, zegt hij.
‘Ze zijn ook niet echt.
Het zijn tamme ooievaars die af komen op de nesten die voor ze neergezet worden.
Ze vreten alle kikkers op.’
‘Maar het zijn wel mooie dieren’, zegt de mevrouw op het bankje naast ons.
‘Nee’, vervolgt de man, ‘ze vreten alle kikkers op’.
De mevrouw doet nog een poging en maakt een grapje over onechte robot ooievaars.
De man kan er niet om lachen maar hij fiets wel door.
We horen nog net dat deze ooievaars alle kikkers opvreten.
Dan is het weer stil, de IJssel stroomt haar stroom, de ooievaars eten hun kikkers
en wij genieten nog even van al dat moois.
(Hans)