Ergens in het Groningerland zaten we op een bankje uit te rusten.
Het was op een plek (alweer) waar we nog nooit geweest waren.
Ach, ik woon ook nog maar 65 jaar in deze provincie…
Nu met de nieuwe fietsen, ontknopen we onze omgeving.
En ondanks de appeltaart met slagroom die we eten als de gelegenheid zich voordoet, heb ik ook altijd brood, appels en thee bij me.
Want met ons weet je het maar nooit.
Een eenvoudig fietstochtje kan uitmonden in een tocht van uren omdat we zulke leuke plekjes tegenkomen.
Maar goed er moet ook gerust worden, anders staan die bankjes er ook maar voor niets.
We horen een geluid dichterbij komen.
Geen vliegtuig, geen windmolen maar er vliegen zwanen over.
Mijn lief is van het tellen.
Hij telt er twaalf.
Ik pak vliegensvlug mijn telefoon om ze vast te leggen.
Maar wat gaan die dieren snel.
Ik weet bijna zeker dat er een sprookje bestaat over twaalf zwanen.
Waar het sprookje precies over gaat weet ik niet meer.
Het heeft iets te maken met kinderen, betoveringen en een goede afloop.
De twaalf zwanen doen me denken aan al mijn broers en zussen.
In deze tijd zijn we een beetje onzichtbaar voor elkaar geworden.
Ik weet dat ze er zijn en dat is voldoende.
Van de twaalf zwanen is er eentje op de foto gekomen.
Was het het sprookje, dan was ik die ene zwaan.
Ik zou het sprookje een goed einde bezorgen.
Let op: er bestaat geen sprookje over twaalf zwanen.