De hele dag al zwerft het woord deugdethiek door mijn hoofd.
Het is begonnen bij het lezen over de invloed van vrouwen op
het filosofisch gedachtengoed.
Dat er weinig is vastgelegd van wat vrouwen dachten en
welke bijdrage ze geleverd hebben.
Ik lees vaker dat vrouwen op allerlei gebied wel
degelijk invloed hebben (gehad) maar dat onderbelicht is welke
invloeden dat geweest zijn.
Het begrip deugdethiek werd daarbij ook genoemd en
dat begrip spreekt tot mijn verbeelding.
Want ik wil graag deugen, dus ben ik daar wat meer over
gaan lezen en zo kom ik weer bij allerlei andere begrippen uit.
Zoals ‘hoe te leven’.
En ja, hoe te leven?
Dan moet je je eerst realiseren hoe je leeft.
Leef je erop los zonder je af te vragen van het hoe en waarom?
Of leef je met juist al die vragen in je hoofd.
En leef ik misschien met teveel vragen in mijn hoofd.
Of is dat nou juist een teken van deugen?
En al wil ik heel graag deugen ik ontkom er niet aan
dat ik af en toe een deugniet ben.
In dit verband heeft dat woord ook weer een hele andere
inhoud.
Want een deugniet kan ook heel vriendelijk bedoeld zijn.
Als ik aan kinderen denk die iets uitspoken wat niet mag,
dan kun je soms echt even bij jezelf denken: wat een
kleine deugniet is het ook (met een glimlach).
Dat is anders wanneer het om volwassenen gaat die dingen doen
die niet mogen.
Dan zijn de woorden niet zo mild en denk ik al snel
aan straf en boete enzo.
En wat voor deugniet wil ik zijn?
Hmmm… af en toe even alles los laten en doen wat ik wil.
En daardoor deug ik dan toch wel weer.
(Hans)
Deugd…(?)
Heb ik ooit willen deugen?
Ik kan het me echt niet heugen!
Ik ben al sinds mijn pubertijd
met vreugde van de deugd bevrijd
en dat is echt geen leugen!