We hebben een nieuw huis gekocht.
Een klein huis op het platteland met uitzicht rondom en de zee naast de deur.
Een huis met veel kamertjes, trapjes en onpraktische gangetjes.
De wc ergens boven en een piepklein badkamertje ergens in een hoekje.
We konden slapen op een half open zoldertje, bereikbaar via een ladder.
Als het waaide zag ik de zee een deel van de tuin overspoelen.
Er was zeker wel iets van te maken.
Wat ik niet snapte is waarom we het huis hadden gekocht.
We hadden immers net een nieuw huis dat helemaal klaar was.
Alles gelijkvloers, praktisch en handig.
De droom bleef nog even bij me toen ik wakker werd in mijn mooie nieuwe slaapkamer met
aangrenzend de mooie nieuwe badkamer.
En blij dat het huis klaar is.
Maar dan de droom.
De onaffe en onmogelijke kamertjes en de zee die de tuin deels overspoelt.
Het leven is nooit klaar.
Het huis dat ben jezelf en je bent nooit af.
Er zijn elke dag dingen waar je over na kunt denken.
Je plek, je rol, wie je bent, wie je was.
Het hoe en waarom je deed wat je deed of nog steeds doet.
En hoe je je buitenkant ook mooi laat zijn er blijft altijd een binnenkant
die vraagt, die knaagt, die zeurt, die keurt.
Maar er is ook de kracht om er altijd weer iets van te maken.
De wil om goed te doen.
De wil om te zijn
Ondertussen ben ik blij met mijn huis en als huis voor mijzelf staat…