Soms is er zomaar een contact met iemand uit je verleden.
Nooit aan gedacht, nooit meer gezien en ineens zijn we er weer.
Niet fysiek want misschien zouden we elkaar niet meer herkennen maar via een berichtje.
Na wat heen en weer gepuzzel weten we het weer.
Ik was 12, zij was 20.
Ik in mijn beleving piepjong en zij stokoud.
En dat met een leeftijdsverschil van 8 jaar.
Het is maar net hoe je het voelt.
Hans is 12 jaar ouder dan ik en op mijn 12e was hij dus 24.
Ik had hem niet aan durven kijken.
We kwamen elkaar ook niet tegen.
Hoewel we een keer in dezelfde trein hebben gezeten.
De trein Roodeschool-Groningen.
Ik vanuit Uithuizen en hij vanuit Warffum.
Ik was toen 17 en hij 28.
Het was 13 november 1972, de trein schudde op de rails en kon de spoorbrug bij Groningen niet in één keer omhoog. Hij stond stil, reed een eindje terug en ging vervolgens met brullende motoren de brug omhoog.
Het was doodstil in de trein.
Maar daar gaat het eigenlijk niet over.
Het gaat om leeftijd en hoe jonger je bent hoe ouder iedereen lijkt en omgekeerd net zo.
Wij hebben het over kinderen die ondertussen de 50 gepasseerd zijn.
Zo moeten wij voor onze kleindochter wel stokoud zijn.
Valt mee.
Jullie zijn wel oud, zegt ze, maar jullie gedragen je niet zo.
Ik kan weer jaren vooruit.