Op onze rondjes Appingedam komen we van alles tegen.
Soms zie ik ineens iets waar ik een beetje Jaloers op ben.
Niet dat ik zelf niet genoeg heb.
Ik heb genoeg en van veel zelfs teveel.
Maar toch…
dan zie ik zo’n mooie plant met grote witte pluimen en
die wil ik ook graag in mijn tuin(tje).
Ze staan er zo stoer sterk en fier bij.
De wind laat ze wuiven maar omvallen zullen ze niet.
Daarvoor zijn ze te buigzaam en ze bewegen met de wind mee.
Daar kan ik als mens een voorbeeld aan nemen.
Niet tegen de wind in gaan maar meebuigen, meebewegen met
het leven.
Met wat het leven brengt.
Meestal lukt dat ook prima.
Al gebeurt er soms iets zodat je even niet weet of je
mee kunt bewegen of mee wilt bewegen.
Dan wil je zelf bepalen waar de wind vandaan komt en hoe hard het waait.
Maar zo zit het leven dan weer niet in elkaar.
De oorlog gaat nog steeds door.
Het klimaat heeft rigoureuze stappen nodig.
Er zijn nog steeds heel veel mensen die een veilig onderkomen nodig hebben.
Het leven moet wel voor iedereen haalbaar en betaalbaar zijn.
Dan wil ik even stoer, sterk en fier zijn en er voor zorgen
dat er oplossingen komen.
Afspraken maken waar iedereen zich aan moet houden.
Maar zo zit het leven dan weer niet in elkaar.
We komen na ons herfstig wandeltje weer thuis.
En we kijken nog even naar ons eigen herfstig tuintje.
En ineens zien we dat onze grote plant, die nog niet heel groot is,
toch al een pluim heeft.
Het begin is er.
Nou de rest nog.
(Hans)
Mee bewegen.
Meebewegen is als dromen.
Is als zacht ruisende bomen.
Meebeleven met het leven
is als nemen en als geven.
Is als nemen- nam- genomen
en als gaan- maar ook weer komen.
Meebewegen voelt als varen
als door levenslange jaren.
Meebeleven is een zegen
dus bewandel al die wegen.