Er zit een meisje vanaf zes uur vanmorgen achter de laptop.
Nee geen films, spelletjes, of muziek.
Er wordt gestudeerd.
Druk gestudeerd op de regels van het verkeer.
Ook een soort verkeersspel dus.
Omdat de fysieke lessen niet door konden gaan,
is bedacht dat het online wel kan.
Misschien kunnen we straks ook wel online het rijexamen gaan halen?
Maar goed het meisje heeft het er druk mee en vanmiddag
brengen we haar naar Groningen om daar bij het CBR het examen
dan te doen.
We mogen er allemaal niet te veel over zeggen want dat bevordert de zenuwen.
En ik zoek ondertussen naar bemoedigende woorden maar
die zijn er niet zoveel want al te veel bemoediging wekt ook weer de indruk
dat er twijfel is over het resultaat.
Dat bleek toen ik zei: het is niet erg als je het niet in één keer haalt,
dan doe je het gewoon nog een keer.
Vonden we vroeger heel normaal bij rijexamens en theorie-examens voor auto dan.
Toen ik theorie-examen deed was ik al oud (40) in vergelijking met al het jonge
grut wat daar rondliep.
Maar als één van de weinigen haalde ik het wel.
De niet-geslaagden ging lacherig naar de uitgang en schreven zich opnieuw in.
Ik zat naast iemand die voor de derde keer ‘gokte’ of hij het zou halen.
Of hij er dan ook voor leerde?
Nee dat niet, je kon het ook zo doen, toch?
Ondertussen leef ik met ons meisje mee en brengen we haar straks naar Groningen
en hoop ik dat ze het haalt.
Voor mij geen probleem als ze het nog een keer moet doen maar
ik gun het haar natuurlijk dat het niet nodig is en dat we een goede
reden zullen hebben om weer eens taart te eten want die feestdagen
lijken al weer een eeuwigheid geleden.
Hoewel ik nog wel een keer moet wegen om af te lezen wat de ‘schade’ is geworden.
Niet alleen van de feesten, ook van ziek zijn en niet wandelen.
We eindigen de dag met troost-taartjes.
Ze had één punt te weinig!
(Hans)
Hans hoort bijkans bij de grijzen
die hun rijbewijs moeten bewijzen.
Hij gaat later op reis
met de man van de zeis
en die zal hem de hemel in prijzen
langs het pad met de gouden paleizen.