Het wordt wat lichter, zowel in mijn hoofd als in de lucht.
We kunnen voor het eerst onze wandeling weer oppakken.
Maar ik heb geen zin in het bruin en zwart en grijs van wat
ik denk te zien te krijgen.
Van het weerbericht verder word ik trouwens ook niet vrolijk:
Het is rustig en grijs weer, las ik in de krant.
Nou met het grijs heb ik het wel gehad en wat heb ik aan rustig
als het grijs is.
Ik wil weg, er uit, de ruimte in, leegheid zien.
Hans voelt daar ook wel wat voor.
Het wordt onze geliefde Punt van Reide.
Even de dijk op, even het wad aanschouwen.
Het waait bijna niet en de zon piept heel af en toe door het grijs heen.
De verkoudheid is op z’n retour, de paracetamol ligt weer in de kast,
de hoestsnoepjes mogen nog even in het zicht blijven want die zijn altijd wel lekker.
Punt van Reide dus.
Alleen al de rit er naar toe is alweer feestelijk als je de hele tijd
binnen bent geweest.
Maar bij het uitstappen voelen we een frisse wind, bijna te koud.
Dus mutsen op, sjaal wat strakker en gaan want we zijn er nu toch.
Wat is het dan ook heerlijk en alles is even nieuw.
We staan ondanks de kou regelmatig even stil om de beelden vast te leggen.
We zien de ganzen in de lucht en horen een paar zwanen vliegen.
Verder is het stil.
De lucht breekt een beetje open, de rietpluimen wiegen en dat alles
stemt tevreden.
Op de dijk het verwachte vergezicht, het wad, de wolken en de stilte.
Hier denk ik terug aan de crematie van zus Annie.
Dat het een mooi en waardig afscheid is geweest.
Maar ook dat ze het wel en niet was.
Hoe al het leven is verdwenen, de lach, de vrolijkheid, het medeleven,
de gesloten ogen die niet meer stralen, een bril niet meer gedragen, een lied
niet meer gezongen.
Mijn herinnering aan haar zal niet die van een dode zijn maar van een levende,
levendige zus.
(Hans)
Annie
Je kwam als vijfde in de rij
van heel de bonte karavaan
en toog ons allemaal voorbij.
Voor jou vandaag een lach en traan.
Ik wens je nog een firmament
dat alle pijn of smart verzacht.
Dat je laat zien zoals je bent.
Dat je met liefde wordt herdacht.
Ik wens je eeuwe-eeuwigheid
waar menigeen al op je wacht.
Een nieuwe- als herboren tijd
die al wat hard was- weer verzacht.
Blijf frank en vrij- en wees gerust.
Laat het gedaan zijn met verdriet.
Wacht tot je wakker wordt gekust
door die jou ooit uit nood verliet.
Je kwam als vijfde in de rij
van heel de bonte karavaan
en toog ons allemaal voorbij.
Voor jou vandaag een lach en traan.