Soms is het leven best een beetje lastig.
Ook al overkomen mij geen rampen,
heb ik genoeg te eten,
een fijn dak boven mij hoofd,
iemand die om mij geeft,
meer iemanden die om mij geven.
Iedereen die ik ken is nog steeds gezond
of redelijk gezond.
En toch zijn er van die dagen…
Tja wat voor dagen?
Dagen van liedjes van verlangen
naar warmte
naar zonneschijn
naar familiefeestjes
naar spontane bezoekjes
naar knuffelende kleinkinderen
naar tedere omhelzingen
een zoen hier en daar
vooral hier.
Is dit allemaal erg?
Nee dat niet maar toch…
Dus op een van die dagen
toen de zon wel scheen maar het ook koud was
trokken we er op uit en kwamen we in een
sprookjesbos terecht.
Daar bleven we een hele tijd tot we te koud
werden want het bos was niet erg groot
en we konden er niet stevig wandelen
want dan liepen we zomaar aan al dat moois voorbij.
Hier te lopen over dit paadje
nog bezaaid met wat nog moet verteren
maar al wel voedingsbodem voor mooie dingen
was vredig en mooi.
Bij thuiskomst had ik het gevoel dat ik een week
weggeweest was.