Op een terras midden in de drukte op afstand, genieten we
van een heerlijk kopje koffie met iets er bij.
Dat iets er bij smaakte net zo lekker als de koffie.
Het zonnetje schijnt en het is lekker warm voor september.
De serveerster is aardig en in voor een grapje.
Of ze doet in ieder geval alsof.
Daar ga ik verder niet over nadenken.
Ons gesprek gaat zoals vaak alle kanten op.
Via familie, naar werk, vrije tijdsbesteding en hobby, naar
politiek, Prinsjesdag dat eigenlijk prinsessendag moet heten want de koning heeft toch alleen dochters.
En koninginnedag moest veranderen in koningsdag dus…
Zo nemen we de politiek ook nog even de maat en concluderen dat in ons land de verschillen weer net zo groot dreigen te worden als in een ver verleden.
En dat dat niet goed is want daar kunnen rare dingen uit ontstaan.
En dan, hoe wij zelf bezig zijn en of dat nog steeds is wat we willen.
Of dat we nog hier en daar een baken moeten verzetten.
Zo praten we een cirkeltje rond en komen aan bij wat we nog willen doen.
Schrijven, dichten, boekjes maken in eigen beheer van het geschrevene, hier en daar een lied ten gehore brengen, fotograferen, tekenen en vooral met die dingen bezig zijn.
We geven elkaar complimenten over waar we mee bezig zijn en wat we nog in ’t zin hebben.
Ik zou hier nog uren kunnen zitten en aan het eind mijn levensverhaal in beeld hebben.
Over wat wel en wat allemaal niet.
Over hoe het reeds geschrevene te ordenen.
En nee, geen andere dingen er nog weer bij gaan doen.
Het is druk genoeg en voldoende ook.
Mijn maatschappelijk schuldgevoel mag nu wel op een laag pitje.
(Hans)
Mijn lief heeft een missie.
Speelt Bizzy miss Lizzy
en we nemen kordaat
politiek flink de maat
en we willen zelfs bakens verzetten.
Tja dat nijgt zelfs naar zeer korte metten.
Maar ’t is mooi weer vandaag en dus : Daar zit je
met je schuldgevoel op een laag pitje.