Deze term kende ik natuurlijk al wel uit de vele trainingen die ik heb gehad.
Aangezien ik nogal woordrijk ben, ben ik niet zo goed in pitchen.
Pitchen staat ook voor een verkooppraatje en daar hou ik niet ook zo van.
Verkooppraatjes roepen bij mij iets negatiefs op.
Beetje als: ja ja, zal wel, wie bewijst dat, wat steekt er achter, ik trap er niet in…
Zoals standwerkers je dingen kunnen ‘aansmeren’ die op dat moment onmisbaar lijken.
Ik heb meer nodig dan een praatje.
Ik wil graag de overwegingen horen.
De mitsen en de maren.
De voors en de tegens.
Nu las ik ook weer ergens dat je de perfectie niet moet willen nastreven
omdat de teleurstelling dan altijd op de loer ligt
want niets is perfect.
Daar kan ik me dan weer wel in vinden.
Vandaar dat ik wel een praatje wil zonder de bedoeling om te verkopen.
Toch zat ik aan het internet gekluisterd toen mijn dochter een pitch mocht doen.
Het was voor Groningen Open en ik zat op het puntje van mijn bureaustoel.
En wat ben ik trots op mijn dochter hoe zij in één minuut kan vertellen
wat ze te bieden heeft en waarom ze vindt wat ze vindt.
Natuurlijk ben ik bevooroordeeld en was ik degene die een keuze moest maken,
dan koos ik voor haar.
Om wat ze zei.
De rust die ze uitstraalde.
Het enthousiasme waarmee ze het bracht.
Ik zou in alle vertrouwen mijn opdracht aan haar uitbesteden.
Vandaar dat ik anders ben gaan denken over de elevator pitch.
Ik ga me er in verdiepen en wie weet zie ik mezelf nog eens in een filmpje terug met een goed verhaal.