Leeftijd loopt langs een logische lijn van jaartallen.
Je begint met 0 en waar je eindigt… tja dat weet je niet.
Maar als je 67 bent verwacht je dat je daarna 68 wordt en hopelijk daarna 69.
Tenminste zo denk ik en ik ben nog niet eens 66.
Met knooppunten is het anders.
Je zwalkt van het ene punt naar het andere maar logica in cijfervolgorde zit er niet in.
Toen we dus van 67 naar 69 moesten fietsen konden we 69 niet vinden.
We kwamen bij twee huizen uit.
Een mooi wit huis dat er lekker gezellig en rommelig uitzag.
En het andere huis verstopt in het groen met een bordje privéterrein en een streng bordje ‘verboden toegang’.
Anders waren we er toch nog even heen gereden want je weet maar nooit.
Maar deze keer leek het serieus, dus omgekeerd en terug naar 67 maar weer geen 69.
Iemand wees ons de weg.
We moesten wel langs het gezellige, rommelige huis daar liep een smal paadje naar een kleine veer (veertje), die zou ons over de Vecht zetten naar 69.
En zie een smal pad, veel hoog gras en onkruid en een oude boot waar plantjes in groeiden.
Een klein veertje (handbediend) bracht ons voor 60 cent naar de overkant.
Vrijwilligers deden bij toerbeurt dienst en de oude veerman woonde nog in het witte huis.
Zijn wens om alles te laten zoals het al jaren was, werd gerespecteerd.
Wij pasten precies met onze fietsen op de veer, die verlengd was met een paar planken.
Onze bijdrage ging ruim boven de 60 cent uit.
De veerman moet ook leven en de vrijwilligers drinken vast koffie en thee.
Hier wil ik wel wonen en elke dag even heen en weer gaan zonder daar het heen en weer van te krijgen.