Weg van huis is aan de ene kant altijd leuk en aan de andere kant brengt het een beetje heimwee.
Dat het één niet zonder het ander kan is logisch.
Wat minder logisch is, is dat we mensen tegenkomen op de IJsseldijk die we op ons rondje Appingedam ook wel eens tegenkomen.
Ik herken ze eerst niet.
Ik heb moeite met gezichten en al helemaal wanneer die gezichten opduiken op plekken waar ik ze niet verwacht.
Met taal heb ik minder moeite, ik herken haar aan haar stem.
Zij wijst me op de gele bloemen die je overal ziet en waarvan ik maar niet kon vinden hoe ze heetten.
Zij weet het.
Het ene geel is Boerenwormkruid en het andere Jakobskruiskruid.
Ze wijst me op de verschillen en weet er nog veel meer over te vertellen.
Niet alleen daarover.
Ze mag graag praten.
Haar man is meer een luisteraar.
Maar goed, heel wat wijzer stappen we weer op de fiets en thuis zoek ik het allemaal nog eens rustig na.
Vooral ‘Jakobskruiskruid’ houdt me bezig.
Wie is Jacob en is het kruid genoemd naar zijn kruis?
Daar krijg ik geen antwoord op.
Wel dat het kruid een hoofdje heeft, straalbloemen en dat het een windverspreider is.
Mijn fantasie gaat aan de haal… maar stopt bij het lezen dat de plant giftig is voor mens en dier.
Boerenwormkruid kan ik wel wat meer mee.
Alleen al omdat het afgeleid is van het Oudgriekse woord ‘athanasia’ dat onsterfelijk betekent.
Verder werd de plant voor allerlei geneeskundige toepassingen gebruikt.
En ook als afweer tegen hekserij, spoken en onweer.
Dat laatste was wel wat voor mijn moeder geweest.
Die weerde af met wijwater en palmtakjes.
Dat heeft in ieder geval geholpen bij onweer want dat is altijd goed gegaan.
(Hans)