Is er altijd tijd voor een feestje?
Nou nee natuurlijk.
Hoewel feestjes wel gevierd (moeten) worden.
Anders is het leven ook maar een saaie bedoening.
Dus vieren we wel met of zonder veel ‘publiek.
En heel af en toe met een klein beetje teveel ‘publiek’.
In huiselijke kring dan en dat komt omdat we toch een
heel klein beetje losser zijn geworden.
Niet veel maar toch…
We houden afstand, denken om klachten, doen ons best.
Het feestvieren zelf is geen probleem.
Dat lukt altijd wel.
Het aantal mensen zou ook geen probleem zijn als we lekker gezellig
en dicht bij elkaar konden zijn.
Maar dat kan dus even allemaal niet.
Dus doen we het rustig aan.
Dat geldt niet voor de mollen op ons pad.
We zien de mollen zelf dan wel niet maar
wel het resultaat van hun aanwezigheid.
Volgens ons is hier een fijn feestje gevierd.
Een mollenfeestje.
Wel wat afstand maar geen anderhalve meter zo te zien.
En ook nergens een mondkapje te bekennen.
Niet hier in ieder geval.
Wel onderweg, daar heb ik er alweer 11 geteld.
Allemaal blauwe weggooidingen waarvan ik me
nog steeds afvraag of het weggooien ervan ook verplicht is.
Ik zie trouwens nooit leuke zelfgemaakte mondkapjes langs
de weg liggen.
Misschien had er nog een verplichting bij moeten komen.
Dat alleen zelfgemaakte mondkapjes zijn toegestaan.
Die gooi je niet zo snel weg denk ik.
Niet langs de weg in ieder geval.
Wel in de wasmand.
Waar dit allemaal over gaat.
Over december, de feestmaand.
Over zin in feestjes.
Over zin in veel feestjes.
Ook al zijn er mensen die er niet bij zijn, omdat ze er niet meer zijn.
In ons hart zijn ze er wel.
(Hans)
Feest op anderhalve meter?
Afijn! De mollen doen het buiten echt niet beter.
Want die zielen moeten kilometers graven
en lopen ondergronds te spitten en te draven.
En die ondergrondse feestjes die ze vieren
gaan gepaard met niets dan smakeloze pieren.