Het lukte niet om een gezamenlijke afspraak te maken.
Daarover heb ik het al gehad.
Maar we geven het niet zomaar op.
We zijn partners, ik ben ouder dan 60, en mijn vorige was een half jaar geleden, dus..
Ik dacht ik neem mijn gegevens mee, ga gewoon mee naar binnen en vraag
of ik toch mag want online afspraken kon niet
en telefonische ook niet.
En het mocht, blij toe.
De dag erna stond ik mijn havermout(je) te maken en
moest ik snel de kookplaat omlaag zetten en gaan zitten.
Duizelig, hoofd naar beneden en weer verder.
Staan, ff roeren, duizelig, zwart voor de ogen, zitten, hoofd naar beneden en weer door.
Na nog twee keer heb ik het opgegeven en ben in bed gaan liggen.
Dat was beter.
En hoe lastig ik het ook vind om te liggen op een tijd dat ik
normaal met van alles bezig ben, deze keer lukte het wonderwel.
En zie, er kwam van alles naar mij toe.
Mijn havermout, thee, koffie, appel, kiwi.
Een stoel naast het bed met een krantlezende lief erop.
Het lukte zelfs niet om even achter de laptop te zitten
om mijn dagelijkse blog te plaatsen.
Dat is in het hele jaar nog niet gebeurd.
Ik was niet ziek maar kon gewoon niet rechtop staan.
Wat geslapen, veel gelezen, en natuurlijk mijn telefoon in de buurt.
Waarop gedurende de dag tijdgevoelige meldingen binnen kwamen:
Stukje plaatsen;
Hans Rondje Noord plaatsen (doe ik altijd voor hem);
Bloeddruk opmeten ochtend (Hans), help ik bij;
Bloeddruk opmeten middag (Hans).
Hoe tijdgevoelig ook, deze keer liet ik alles voor wat het was.
Mijn boek is uit.
Ik niet, ik sta weer aan.
(Hans)
Het was dan wel van korte duur
maar toch was bijna ieder uur
als was het licht bevroren
en voor de dag verloren.
Het was als stilstand van de dag.
Geen woord- geen warmte en geen lach.
Een dag van veel verloren tijd
van mist die zich had uitgespreid.