Onderweg heb ik al veel bevroren plassen en plasje gezien.
Sommige met een mooi glad ijslaagje, spiegelend.
Andere met witte plekken en plekjes en weer andere in brokken en brokjes.
Stuk gevroren of stuk getrapt door een voorbijganger(tje).
Want ik denk niet dat er volwassenen zijn die eens lekker in een bevroren plas gaan stampen om de ijslaag in stukjes uiteen te laten vallen.
Noem het gerust een vooroordeel.
Na de tiende plas wilde ik er wel eentje vastleggen maar ik heb er van afgezien vanwege koude handen.
Ik sla het beeld op in mijn hoofd en neem het mee naar waar ik ooit terecht zal komen.
Misschien dat er dan iemand vraagt hoe ijs er uit ziet en dat ik dat dan woordeloos kan laten zien.
Dit alles tot we op het weggetje ijsbrokjes zagen liggen en even verderop een jongetje dat net een flink stuk ijs uit een plas viste. Hij keek er vol trots naar, legde hem op de weg en was helemaal klaar voor het fijnstampen. De eerstvolgende bevroren plas heb ik alsnog vastgelegd.
Kijk ik naar de foto dan zie ik de trotse blik van het jongetje in het gele jasje.
Misschien moet ik vandaag gaan ijs-stampen.