Als mijn laptop op zwart gaat, reageer ik daar net zo
op als op een fiets die gestolen is.
Ik geloof niet dat de laptop echt zwart is .
Ik zet hem dus aan en uit en aan en uit.
En zie een heel licht verschil tussen zwart en iets minder zwart.
Beeld krijg ik niet en dus moet er iets anders gebeuren.
Ik app wat heen en weer met mijn schoonzoon.
De diagnose varieert van ‘jammer het is over en uit’ tot
‘misschien is er nog wat mogelijk met toetsencombinaties’.
Ik probeer dus met mijn vingers in allerlei standen, de
verschillende combinaties uit.
En wilde graag dat ik vier handen had of in ieder geval nog
een paar vingers extra.
Uiteindelijke had ik weer beeld maar jammer, toen
schoonzoon er was, was het beeld al weer verdwenen.
Dus weer de onmogelijke, mogelijke toetsencombinaties en
zie er was weer beeld.
Ondertussen had in ook in beeld wat een nieuwe laptop zou kosten.
Veel.
Uiteindelijk was een kapot geheugenkaartje het probleem.
Dus nieuwe besteld en of ik die er zelf in kon zetten.
Ik heb goed opgelet en kon ze er zelf inzetten.
Ging dat met ons geheugen ook maar zo makkelijk.
Beetje korstsluiting in je geheugen?
Af en toe geheugen op zwart of blanco?
Kaartje vervangen en opgelost is het weer.
Alleen wij mensen zijn geen machines.
Dat weet ik natuurlijk allang.
Maar een beetje fantaseren mag.
(Hans)
Onmacht.
In mijn geheugen zit ook zo `n
geheugenkaartje.
Met een foto van een monnik met
een baardje.
En die monnik dat ben ik
met een snor en met een sik
en vooral soms met een
aardje naar mijn vaartje.
En omdat ik dat niet wil
hou ik me maar liever stil
en ik streel en knijp van onmacht
in mijn baardje.