Op zoek naar de verdwenen pen vond ik een dubbel gevouwen kladje
met een serieuze bespiegeling over het leven.
Het zal de wiegende invloed van de boot zijn,
de invloed van het reispilletje,
het weg zijn van de dagelijkse dingen.
Ik stelde me de vraag:
Wat is voor mij de zin van het leven?
En het resultaat is…
Er is geen hogere macht die dit leven heeft verzonnen.
Niemand die bepaalt wat jouw lot is.
Er is het geheim van het leven zelf.
Ontstaan omdat het is ontstaan.
Zonder zin.
Zonder doel.
Zonder waardeoordeel.
Het is aan ons als mens om de zin te bepalen.
Te zoeken.
Te vinden.
Dat is voor mij zingeving en dat staat tegenover zinloos.
De waarde van je leven bepaal je zelf en dat kan
grote verschillen geven in wat mensen daar onder verstaan.
Mijn waarden liggen vaak daar waar ik geleerd heb in
contacten met anderen hoe het niet moet.
En van daaruit bedenken hoe het wel moet.
Wat rechtvaardigheid is.
Schuld.
Boete.
Liefde.
En zoals de boot mij wiegt, wieg ik het leven.
Beweeg ik heen en weer zoals het tij.
Ga ik mee met de zon en de maan.
Zie ik sterren als kleine lichtpuntjes.
En hoed ik mij voor zwarte gaten.
Gedachten op de boot.
Bootgedachten.
(Hans)
U zult van mij horen.
Ik ben de man van: Weet ik niet !
Er zweeft zoveel rond het verschiet.
Er zal wel veel gebeuren.
Ik zal daar niet mee leuren.
Mijn hoofd is daarvoor wat te klein.
Ik laat de toekomst toekomst zijn
in alle bonte kleuren.
Voor het geval mijn geest ontsnapt
en rond en om de kosmos stapt
is er nog niets verloren
en zult u van mij horen.