Bij deze uitspraak denk ik als vanzelf aan mijn achternaam.
En ook aan een klein Hoekje.
En aan hoe gelukkig ik was als klein Hoekje.
Ik zou het niet weten.
Volgens mij dacht ik als kind niet in termen van
geluk of vreugde, vredigheid, ontspannenheid en vrolijkheid.
Ik was blij of verdrietig, ik lachte of huilde
maar ik heb volgens mij als kind nooit als
van een afstand naar deze emoties gekeken of
nagedacht over het hoe en waarom.
Dat is allemaal veel later begonnen en dan ook nog
in kleine stapjes want blijdschap is makkelijk te verklaren.
Er gebeuren leuke, aangename, positieve dingen
en daar wordt je blij van.
Maar met verdriet is het voor mij heel anders.
Want soms word ik verdrietig van gebeurtenissen
die met ziekte of dood te maken hebben.
Maar ook gedachten aan wat anderen door maken,
aan oorlog, gebrek, onmacht, vluchten en zoeken
naar een veilige plek.
Andere keren kan ik ook verdrietig worden van dingen
die mij gelukkig maken.
Een huis, een tuin, voldoende eten, eten koken.
Dan denk ik aan eten, hoe essentieel het is om over
voldoende voedsel te beschikken en dat je dat
gewoon klaar kunt maken in je keuken.
Je trekt de koelkast open en kunt kiezen wat het vandaag
gaat worden.
Je pakt je messen en snijdt de groente.
Pakt de pan, de olie en er ontstaat een maaltijd.
Er is voldoende, het is knus, warm en gezellig.
In deze tijd stemt mij dat soms verdrietig.
En denk ik aan hen die dit nu niet kunnen, alleen
omdat er krachten en machten bezig zijn en de hele boel verstoren.
Waarom?
Met welk doel?
En ten koste van wat?
Van wie?
En al zit geluk in een klein Hoekje,
het is soms lastig om het te vinden.
(Hans)
Mijn lievelief is als een
open boekje.
Mijn geluk zit daarom
echt wel in een ” Hoekje.”
Het was liefde op het
allereerst gezicht.
En er is nog veel vertrouwen.
Er is licht.