We hebben de afgelopen dagen heel veel van
ons mooi Groningen gezien.
Bij thuiskomst kronkelden mijn hersenen bijna
net zo hard als de weggetjes die we hebben gereden.
Het duurde even voor ik tot rust kwam.
De auto heeft het makkelijker.
Die start je en je zet hem uit.
Alleen het energieverbruik verschilt op dit moment nogal.
Vandaag even getankt, de tank was bijna leeg en we waren
100 Euro verder.
Ok er zaten een mars en een bounty bij, want onze bezorgdag
liep een beetje uit en we hadden honger.
Onderweg hadden we ook al een pauze gehad met thee en mueslibollen
deze keer zelf meegenomen want je kunt niet elke rit ergens
gaan lunchen onderweg.
Dan hadden de pakjes beter per post verstuurd kunnen worden.
Het was hard werken.
Auto in, auto uit, pakjes hier en pakjes daar.
Soms even zoeken, even lopen, even checken en dan weer door.
Echt leuk om samen te doen.
Hoewel we niet veel meer konden zeggen als”
hier links, nu rechts, nee deze niet, de volgende volgens mij
of ho wacht, nee toch niet, omkeren dus maar waar het kan.
Het valt mij op hoe mooi onze wegen en weggetjes zijn.
Hoe mooi de huizen en de tuinen.
Soms heel verzorgd, soms lekker rommelig, soms
heel erg rommelig en heel soms vervallen.
Dat laatste niet veel, dat herinner ik me van vroeger anders.
Toen waren er meer vervallen huizen, half af verbouwde huizen,
huizen waar gewerkt werd, of waar helemaal niet meer gewerkt werd.
Altijd ook huizen waarvan je dacht: misschien is dat wat voor ons.
Dan verbouwen we dit of dat en dan is het zoals we het graag willen.
Nu zijn de prijzen zo hard gestegen dat je weet dat ook
de bouwvallen van nu onbetaalbaar zijn.
Zo hebben wij door de tijd heen ons huis
in waarde zien stijgen, dalen, weer stijgen nog een keer dalen en
nu weer stijgen zoals nooit eerder.
Al die tijd kunnen we wonen omdat het ons huis is.
Maar als je geen huis hebt, is het een groot probleem.
Maar we hebben genoten van al die wegen en weggetjes,
water en watertjes, bruggen en bruggetjes.
Hier gaan we nog een keer op de fiets langs, daar ook en daar
en daar nog een keer, zeggen we dan.
Moet het wel weer even wat warmer worden want koud was het
wel.
(Hans)
Liefdeslied.
Twee wondermooie lange dagen
door de dreven.
Dit prachtig land als door de voorruit
weer beleven.
En dan te weten dat de zomer nog zal
komen
en dat zal wederkeren wat eerst werd
genomen.
Want bloei en zonnewarmte zijn in het
verschiet.
De lente is een wederkerend liefdeslied.