hansvanderlijke.nl

Soms zie ik verwijzingen die ergens naar verwijzen (anders zou het ook geen verwijzing zijn) maar waarvan niet duidelijk is waarom en waarnaar ze verwijzen.
Wat ook duidelijk is dat ik alleen die verwijzing zie omdat die in mijn hoofd ontstaat.
Wat er zo speciaal aan dit beeld is?
Het is een heftig voorjaar qua bloei en groei.
Eerst kwam alles maar langzaam op gang en toen ineens was het zover.
We zagen het gebeuren langs de paadjes die we bijna dagelijks lopen.
De wandelingen zijn best rustig, ook al hebben we er wel tempo in, want het moet ook wel effectief zijn voor lijf en leden.
Dus geen geslenter door de natuur, hoe mooi ook maar wel stil blijven staan als er iets te zien en te beleven valt.
Het uitbundige van de natuur maakt ook uitbundige gevoelens wakker.
Soms heb ik even de behoefte een te schreeuwen, te springen en te rennen.
Als ik in de verre omtrek geen mensen zie, dan doe ik dat ook.
Niet als ik zichtbaar of hoorbaar ben voor anderen.
Die tijd heb ik gehad.
Het nummer van de foto, 1979, brengt mij terug naar het jaar 1979.
Een jaar waarin er heel veel gebeurde.
Scheiden en opnieuw beginnen.
Zoals de natuur elk jaar opnieuw begint.
De ene keer wat uitbundiger dan de andere keer.
Een heftig jaar met een rustig begin en een turbulent einde.
Gelukkig is nu de natuur alleen heftig, dat maakt het mooi!

***

(Hans)
Langs de paadjes die wij lopen
zingt en springt de lente open.
Als mijn zoetelief gaat rennen
is zij echt niet meer te mennen.
Heb ik vroeger ook gedaan…..
laat maar rennen- laat maar gaan!