Als je veel kilometers maakt, moet er ook gerust worden.
Dat rust-idee groeit langzaam tijdens de tocht.
Het eerste bankje staat niet op het mooiste plekje.
Soms vraag je je af wat dat bankje op die plek doet want er is niet veel te zien.
Misschien daarom juist die plek.
Maar ik wil wel graag op een plek zitten waar ook wat te zien is.
In ieder geval iets meer dan een blik op een grote weg.
Wat ook mee speelt is dat dat eerste bankje vaak te vroeg op de rit komt.
Ik ben dan nog niet moe, heb nog geen honger of dorst en zoek ook nog niet een beschut plekje om wild te plassen.
Er is dus nog tijd zat om een volgens bankje af te wachten.
Dat duurt soms best lang.
Soms zo lang dat ik allerlei overwegingen maak en verwachtingen bij stel over een mooi plekje.
Dan komen er mooie plekjes die bezet zijn of bezet worden door anderen die er net even eerder waren als wij.
Als we langs een meertje fietsen waar ook net een picknick tafel bezet wordt maar waar er nog eentje staat, die jammergenoeg ook bezet blijkt als we dichterbij komen, denk ik aan slootkanten en bermen die ook wel geschikt zijn.
Het lot is ons gunstig gezind want het meertje blijkt een zwemplas met nog meer picknicktafels, kleedhokjes en een heuse wc die ook nog schoon is.
Mijn lief ontdekt dan ook nog dat er twee ‘gewone’ bankjes zijn vlakbij het water.
Dit is natuurlijk het mooiste plekje.
En het wordt nog mooier met het spelend zonlicht en een blauwe trein in de verte.
Daarom fietsen wij zo graag.
(Hans)