Een tijdje geleden had ik het over allerlei dingen die ik aanzag voor dieren.
Zoals de witte parasolstander in het gras die geen zwaan bleek te zijn.
Inmiddels ben ik heel wat kilometers verder.
De stand op mijn nieuwe fiets is de 1000 gepasseerd.
Dat is over de laatste twee weken bijna 50 km per dag.
We fietsen elke dag, behalve wanneer we bij de jongste dochter even langs gaan om gras te maaien en een beetje te helpen.
Ook om even op kleinzoon te passen zodat dochter haar vaccinatie kon halen.
Ook dat levert mooie plaatjes op maar die plaatst ik hier niet.
Die tochten door het ‘saaie’ Friese land leveren ook mooie plaatjes op.
Saai Friesland, volgens de veerman dan, wij vinden het nog steeds fantastisch.
Natuurlijk veel grasland, natuurlijk veel koeien en natuurlijk veel paarden.
Maar ook veel sloten, vaarten en slootjes waar van alles zwemt.
We raken er niet op uitgekeken.
Blijven af en toe even staan om koeien te tellen, veulens te zien, eendjes met kleintjes te bewonderen, waterhoentjes en meerkoetjes te ontdekken tussen de rietkragen.
Waar gaan de gesprekken over?
Daar over.
En over de prachtige trotse zwanenparen met hun jongen.
Soms nog heel klein, soms al wat groter en soms al heerlijk zwemmend in een kleine colonne met vader en moeder waakzaam voor en achter.
Al die parasolstanders in het landschap… geweldig.
(Hans)
Twee witte zwanen als op wacht.
Heel statig en als vederzacht.
Schateren niet snateren niet.
Beschermen hier hun nageslacht.
Bekwaam- en zeer voornaam