Zo’n titel klinkt ingewikkelder dan het is.
In het heden ben ik bezig met van alles en nog wat.
Vroeger was volgens mij op maandag de wasdag.
Waarom dat op maandag moest, weet ik niet.
Misschien had dat te maken met de zaterdag.
Dan ging iedereen in bad of zich wassen (later douchen),
schone kleding aan en alles ging dan in de was.
Dus lag er op maandag een hele stapel.
Vooral bij ons thuis weet ik nog dat er bergen wasgoed lag.
In het heden is dat wel anders.
Ik heb een kleine was mand en ik was wanneer er
voldoende is wat bij elkaar in kan.
Dat kan dus op elke dag van de week zijn.
Het liefst ook nog als de zon schijnt want dan
voorzien de zonnepanelen in de elektriciteit.
Dus op zondag scheen de zon en stond de wasmachine aan.
En hing ik wat buiten en op een kapstokje.
Ik pakte wasknijpers met namen van kinderen die op
de Meentschool zaten toen Hans daar conciërge was.
Bij zijn afscheid kreeg hij heel veel tekeningen met
wasknijpers eraan waar de namen op stonden.
Die wasknijpers gebruiken we nog steeds.
En toen ik een kapstokje uit de kast haalde,
zag ik de tekst: kerstmobiel gemaakt door
Vita van der Lijke, 18-12-1995.
Geen idee wat daar allemaal aangehangen heeft
maar echt grappig om het terug te lezen.
En zo komt het heden en het verleden even opduiken
in het NU.
Want natuurlijk is het niet alleen de mobiel
of zijn het niet alleen de knijpers.
Het is de tijd die voorbij gegaan is, het zijn de
kinderen die nu volwassen zijn.
Het is het besef van ouder worden.
Ook mooi want dat wil ik graag maar
het hoeft niet zo snel.
(Hans)
Zolang er nog een kosmos is
is vader tijd nog wat het is.
Maar stel je voor dat alles slijt
en het gedaan is mettertijd.
Want als er niets meer is
dan is echt alles kwijt.
Dan is het uit met heel de
eeuwe-eeuwigheid.