hansvanderlijke.nl

Voor mij is een cirkel altijd een gesloten geheel geweest.
Wel met een begin en een eind die niet te onderscheiden zijn.
Maar de randen van de cirkel hadden wel zoiets als:
tot hier en niet verder.
Tot nu toe.
Ik las over een cirkel die weliswaar een grens aangeeft maar dat die grens
zover weg ligt als jij hem wil zien of ziet.
Ligt de grens dichtbij dan is jouw wereld kleiner dan wanneer je de grenas verder weg ziet.
Hoe verder weg, hoe groter jouw blikveld zowel letterlijk als figuurlijk.
En ineens zag ik dat ik zelf bepaal waar de grenzen van mijn blikveld liggen.
En die liggen soms dichtbij, als ik even niet wil weten hoe het met de wereld is gesteld.
En ze liggen soms ver weg als ik denk over wat leven is en of het zin heeft.
En dat die vraag niet uitmaakt want zin of geen zin, je bent er.
Het doe me ook denken aan de uitspraak dat als je niet meer werkt dat je wereld kleiner wordt.
Bij mij is dat andersom.
Mijn wereld wordt alleen maar groter.
Ik heb meer tijd om te lezen.
Om te herlezen.
Om te ervaren.
Om te voelen.
Gevoelens in woorden vangen.
Zonder afgeleid te worden door wat werken van je vraagt.
Waar ik over na moet denken.
Hoeveel ruimte er is om invulling te geven aan wat ik zelf vind.
Had ik dan niet moeten werken?
Ik denk het wel omdat werk ook inkomen is.
Al droomde ik altijd van een grote prijs, zo is het niet gegaan.
Nu is mijn wereld zo groot als ik hem wil zien en ervaren.
En die cirkel houdt me nog wel even bezig.
En dat voelt bevrijdend.

(Hans)
De grootste cirkel al met al
ligt denkelijk rond ons heelal.
Daar buiten ligt waarschijnlijk niets….
Maar heeft die leegte toch nog iets
dan is die leegte buitenom
om zo te zeggen ook wat krom.
(Hang het maar aan mijn fiets!)