Voor het digitale tijdperk schreef ik dagboeken, dat wil zeggen ik schreef op allerlei soorten papier en met allerlei soorten pennen. Sommige schrijfsels zijn nog net te lezen, zo verbleekt zijn ze.
De herinnering aan het geschrevene is echter niet verbleekt.
Die is er helder, kleurrijk en ook met witte vlekken en zwarte gaten.
Zo kwam ik het volgende tegen:
Een beeld – niet eens uit een droom, misschien een dagdroom.
Ik sta met een bord in mijn handen en iedereen die langs komt stapelt daar wat op.
Het bord wordt zwaarder en zwaarder en ik kan het niet meer dragen.
Het wordt tijd dat ik er dingen afhaal en teruggeef of ze naast me neer leg als de gulle gever het niet terug wil nemen.
Ik bepaal wat ik wel en niet tot mij neem.
Ik bepaal wat ik teruggeef.
Ik bepaal hoever ik mijn gevoelens en kritiek uit en tegenover wie.
IK, weer ik.
In onze individualistische maatschappij moet ik als individu het individualisme nog uitvinden.