We lopen dagelijks langs een vijvertje vlakbij een boerderij.
De hele winter zwemmen daar twee waterhoentjes.
Ze hebben genoeg aan de vijver, zeggen we dan
en we gaan er vanuit dat er dan ook voldoende voedsel te vinden is.
De een duikt onder en de ander blijft bovendrijven alsof de wacht gehouden wordt.
Zo gaat het om de beurt, dag na dag.
Een beetje zoals het in het leven ook het beste kan.
Als de een even onder duikt, het even wat minder gaat,
blijft de ander bovendrijven om ervoor te zorgen dat het wel weer goed komt.
Dat zorgen moet je dan niet overdrijven want anders ga je zelf meteen kopje onder zodra de ander weer boven is.
De balans moet er wel blijven, er er moet voldoende tijd zijn voor op adem komen en herstel.
Niet voor niets voelen we ons verbonden met de twee waterhoentjes in de vijver.
We hopen in het voorjaar kleintjes te zien.
En ook daarmee voelen we ons verbonden want ook wij hopen in het voorjaar een kleintje te mogen verwelkomen.